Κι όταν θ’ απομακρύνομαι

Η σκιά μου τα φτερά της θα φοράει,

Θα είναι τότε λιόγερμα

Την ώρα που η μνήμη μου ξερνάει,

Τα πεταρίσματα της άδειας μου ψυχής

Θε ν’ αφουγκράζομαι,

Τα γεγονότα από μακριά που θα ηχούν

Να τα στοχάζομαι,

Με μιαν αγάπη που δεν πρόκαμα ίσως με βρω

Να μου θυμίζει κάτι απ’ τα εξαίσια παλιά μου

Του ζωοδότη έρωτα πολλά θα του χρωστώ

Κι ίσως για χάρη του πλανιόσουν στα όνειρά μου

Τις αυταπάτες μου μ’ ανάξια λόγια θα μεθώ

Μιας και μ’ οδήγησαν στην απαξίωση μου,

Θα καταλήξω ημιτελής με όψη ξεχασμένης

Μία πνιγμένη μέδουσα, θύμα της οικουμένης,

Με πάταγο το ανοιχτό βιβλίο της ζωής μου θα σφαλίσω

Μια δρασκελιά κι απότομα τον χρόνο μου θα σβήσω!

 

Νίνα Μαγρίζου 2019-Οκτώβριο 2020

                                    

                                      Καφενείο

Στο καφενείο «Ο ξεπεσμός» γνώρισα δυό αστέρια,

Στο πλάι τους καθότανε μία ξανθιά αιθέρια

Σαν χόρευε, η άνοιξη φύτρωνε απ’ τις γρίλλιες

Τα αστέρια λίγωναν γι αυτήν χορεύοντας καντρίλιες.

Δίπλα τραπέζι  ο θάνατος αχόρταγα κοιτούσε

Τα χρώματα της άνοιξης με ζήλεια τα γροικούσε

Σαν λικνιζόταν χαρωπή τα φύλλα της σκορπούσε

Ο θάνατος θανατικό κάπνιζε και βογκούσε.

Πιο βαθειά μες την αίθουσα ο έρωτας πιωμένος

Με την γραβάτα ανοικτή κοιτούσε σαν χαμένος,

Δύο χειμώνες κάθονταν στο απέναντι τραπέζι

Κοιτάζοντας περίεργα  έρωτα να τους παίζει.

Γκαρσόνι στ’ άσπρα ο χιονιάς ντυμένος πιγκουίνος

Το βιος του κέρδιζε θαρρείς βαμμένος αρλεκίνος

Στον κεραυνό σερβίρισε μια μερίδα ειρήνη

Μπουμπουνητά ακούγονταν σαν μοίραζε ευθύνη.

Κάπου στα ξημερώματα ο θάνατος μεθάει,

Όλα της φύσης τα στοιχειά θάνατο τα κερνάει,

Με μιας παγώνει ο έρωτας, τα δυό αστέρια σβήνουν,

Άνοιξη και μπουμπουνητά σε μια καρέκλα φθίνουν.

Μια νύχτα διασκέδασης στο μηδέν καταλήγει

Την επομένη εξέλειψαν με μιας όλα τα είδη

Το καφενείο πτώχευσε, του βάλαν και ταμπέλα,

« Μας δίδαξεν ο θάνατος πως η ζωή είναι τρέλα».                        

Νίνα Μαγ.

Λοιπόν,

Να προχωράει η ζωή

Κι εσύ να λείπεις

Να φλέγομαι απ’ το παρελθόν

Κι αρρωστημένες θλίψεις

Να πνίγονται οι μέρες μου

Απ’ όνειρα σβησμένες

Ανύπαρκτα τα χάδια σου

Σε ξέρες ρημαγμένες.

Ρητά απαγορεύονται

Στους περιορισμούς

Μοίρασες μ’ ένα άγγιγμα

Στους αναστεναγμούς

Κάπου εκεί μ’ αρνήθηκα

Και μ’ έκανα να κλαίω

Κομμάτια από το είναι μου

Μοιράζω μα δεν φταίω

Είναι που εσένα πίστεψα

Κι ελπίδες περιρρέω

Αναζητώ το παρελθόν

Και μία πλάνη καίω

Ανάμεσα απ’ τα δάκρυα

Το βλέμμα σου ιχνηλατώ

Συνομοτούνε τα όνειρα

Στον ίσκιο σου πενθώ

 .....................................

Μα τώρα φλέγεται η ζωή σαν έρχεσαι μπροστά μου

Το σχήμα της παράπλευρο μαζί και η καρδιά μου

Ελπίδες πεταρίζουνε και στέκονται κοντά μου

Τα χάδια σου φυτρώνουνε στα στείρα ψέμματα μου

Παιχνίδι παίζει η ζωή στα άχρηστα μέλλοντα μου.

Νίνα Μαγ. 

Φυλλωσιές

                                 

Στις φυλλωσιές του έρωτα πέταξα την ψυχή μου

Στους άνεμους των πόθων μου ξόδεψα την ορμή μου.

Κάπου, με βαρβαρότητα τιτίβιζε ένα αστέρι

Μα εγώ γυμνή ξεδιάντροπα σφάδαζα στην αγέλη.

Στις φυλλωσιές του έρωτα ξέχασα τ’ όνομά μου

Στους θάμνους του αγκυλώθηκαν όλα τα όνειρά μου.

Στα όρια της προσμονής έφτανα σαν χαμένη

Οι οκνηρές μου οι στιγμές, πόρνη κρεουργημένη.

Στις φυλλωσιές του έρωτα ορίζοντες σταυρώθηκαν

Στις εκβολές των ποταμών μ’ ελπίδες ανταμώθηκαν

Το σύμπαν κατακλίστηκε  με σκοτωμένα θέλω

Η τρέλα μου νυμφεύτηκε έρωτα σε μπουρδέλο.

Στις φυλλωσιές του έρωτα πλάγιασα με δυό σφαίρες,

Η μία στόχευσε στυγνά σε όλες μου τις μέρες,

Την άλλη την ξελόγιασα κατεύθυνση ν’ αλλάξει

Από την μέτρια την ζωή μήπως  με απαλλάξει.

Πέταχ Τίκβα, 29/01/2013

Και ύστερα κατέληξες όπως και κάθε άλλος

Σε βάλαν στο κοφίνι σου λες κι ήσουνα μεγάλος

Απ’ τ’ ανοικτό το σκέπασμα τα μάτια σου κοιτούσα

Κρυστάλλινα όπως ήτανε το άπειρο αψηφούσαν.

Το σώμα σου απλώθηκε στην διάσταση του νόμου

Στα ίδια ρούχα εφεξής, σαπίλα άνευ τρόμου,

Ήταν λες και κορόιδευες το μέλλον μας το ανύπαρκτο

Καλοντυμένος σαν γαμπρός στερούμενος επίπεδο.

Δυο μέρες πριν οι μέρες μας φάνταζαν βασιλεία

Πριγκήπισσα σου με έστεψες με όλα τα μεγαλεία

Τα σύννεφα οι θρόνοι μας, οι ουρανοί παλάτια,

Χαρά μοιράζαμε παντού κι ας είχαμε κεσάτια.

Τα ποταπά της ύπαρξης μια σύνθεση που σήπεται

Το πνεύμα κάπου πλάι μου φωτιά που παραδίνεται

Ο όγκος συρρικνώνεται μαζί και οι αναμνήσεις

Στην κάσα σου αν κλεινόμουνα θάχαν οι πόθοι σβήσει..

 Νίνα Μαγ. 24/11/2013

                 

Χρόνος-δολοφόνος

Ψηλά τα χέρια κούκλα μου! μου φώναξε ο χρόνος

Τον κοίταξα κατάματα μιας κι είναι ο δολοφόνος,

Έψαξα μες το βλέμμα του συμπόνοια να ζητήσω

Ψήγματα από τις μέρες μου μακρυά του να κρατήσω.

Εκείνος με αγνόησε σαν βασιλιάς που είναι

Κουκίδα του ορίζοντα του φάνηκα πως είμαι

Ταντάλειο συναίσθημα που μυθικό είχε πόνο

Άγρια παραμέρισε και γκρέμισε με φθόνο.

Σημαντικά κι ασήμαντα σαν στέμμα μου τα φόρεσε

Τις λύπες όλες σκούπισε, χαρές μου μαυροφόρεσε,

Κάθε μου βήμα σκόρπισε στης λήθης τα ουράνια

Σαν κόκκο μες την έρημο σκόρπισα τη μετάνοια.

Την ύλη μου απαξίωσε, με βέλη την ματώνει,

Βαρύ με φόρτωσε σταυρό που η φθορά πληγώνει,

Αγχόνες φθηνού έρωτα σφιχτά πως με τυλίγουν,

Σκουπίδια εκείνος τάκανε κι αιτίες να με πνίγουν.

Νίνα Μαγ., 27/09/2013

Χημεία

Κομμάτια από την σάρκα μου τριγύρω πεταμένα

Με οίκτο τα παρατηρώ γυμνά, καψαλισμένα,

Τμήμα απ’ τον εγκέφαλο στον καναπέ να χάσκει

Ανάποδα ο ένας μηρός σαν έρωτας σε παύση.

Οι σκέψεις φτερουγίζουνε σαν στα γιατί σταυρώνονται

Ανάνηψη απ’ τον ουρανό στα μέλη που εξαρθρώνονται

Ο πόνος είναι ασύλληπτος, που να τον πω δεν έχω,

Στον ανυπόστατο Θεό σαν το κορόιδο τρέχω.

Γέλιο σαρδόνιο φορώ στο στόμα που δεν κλείνει

Χέρι ημισέληνο ερυθρό που όλο το μέσα φθείνει

Διακοπές που έκανα στα πέρατα της γης

Μ’ αφέλεια καλώντας σε έρωτα να φανείς.

Οι άγγελοι στερέψανε,  μόνος έχω απομείνει

Δέρματα να παρατηρώ που σήπονται στην κλίνη

Καιρός για μετανοιώματα δεν φαίνεται να υπάρχει

Εγκλήματα ανθρωπότητας στο μέλλον που δεν θάρθει.

Νίνα Μαγ., 03/09/2013