Χημεία

Κομμάτια από την σάρκα μου τριγύρω πεταμένα

Με οίκτο τα παρατηρώ γυμνά, καψαλισμένα,

Τμήμα απ’ τον εγκέφαλο στον καναπέ να χάσκει

Ανάποδα ο ένας μηρός σαν έρωτας σε παύση.

Οι σκέψεις φτερουγίζουνε σαν στα γιατί σταυρώνονται

Ανάνηψη απ’ τον ουρανό στα μέλη που εξαρθρώνονται

Ο πόνος είναι ασύλληπτος, που να τον πω δεν έχω,

Στον ανυπόστατο Θεό σαν το κορόιδο τρέχω.

Γέλιο σαρδόνιο φορώ στο στόμα που δεν κλείνει

Χέρι ημισέληνο ερυθρό που όλο το μέσα φθείνει

Διακοπές που έκανα στα πέρατα της γης

Μ’ αφέλεια καλώντας σε έρωτα να φανείς.

Οι άγγελοι στερέψανε,  μόνος έχω απομείνει

Δέρματα να παρατηρώ που σήπονται στην κλίνη

Καιρός για μετανοιώματα δεν φαίνεται να υπάρχει

Εγκλήματα ανθρωπότητας στο μέλλον που δεν θάρθει.

Νίνα Μαγ., 03/09/2013