Και ύστερα κατέληξες όπως και
κάθε άλλος
Σε βάλαν στο κοφίνι σου λες
κι ήσουνα μεγάλος
Απ’ τ’ ανοικτό το σκέπασμα τα
μάτια σου κοιτούσα
Κρυστάλλινα όπως ήτανε το
άπειρο αψηφούσαν.
Το σώμα σου απλώθηκε στην
διάσταση του νόμου
Στα ίδια ρούχα εφεξής, σαπίλα
άνευ τρόμου,
Ήταν λες και κορόιδευες το
μέλλον μας το ανύπαρκτο
Καλοντυμένος σαν γαμπρός
στερούμενος επίπεδο.
Δυο μέρες πριν οι μέρες μας
φάνταζαν βασιλεία
Πριγκήπισσα σου με έστεψες με
όλα τα μεγαλεία
Τα σύννεφα οι θρόνοι μας, οι
ουρανοί παλάτια,
Χαρά μοιράζαμε παντού κι ας
είχαμε κεσάτια.
Τα ποταπά της ύπαρξης μια σύνθεση
που σήπεται
Το πνεύμα κάπου πλάι μου φωτιά
που παραδίνεται
Ο όγκος συρρικνώνεται μαζί
και οι αναμνήσεις
Στην κάσα σου αν κλεινόμουνα θάχαν
οι πόθοι σβήσει..
Νίνα Μαγ. 24/11/2013
