Απέχω απ’ το σχοινί δυο
μέτρα, ίσως και κάτι,
Ανοιγοκλείνω βλέφαρα μπας κι
είναι οφθαλμαπάτη,
Οι δήμιοι μ’ ακολουθούν και
μου μετρούν το βήμα
Σε μιαν αγχόνη μ’ έστησαν και
μ΄έκαναν το θύμα.
Γνωστή καθημερνότητα στα
ήσυχα κλωτσούσα
Μέσα στην ανθρωπότητα τα ίδια
αναμασούσα
Αστό είναι το τζάκι μου κι η
φαμελιά μου όλη
Χαρακωμένα όρια και μπόλικη
φορμόλη.
Στο κάστρο μου οι στεναγμοί
είν’ απαγορευμένοι
Οι θάνατοι είναι λιγοστοί και
περιορισμένοι
Τον εαυτό μου αποζητώ μέσα
απ’ τον εαυτό μου
Μάχες τρανές δίνω εγώ συχνά
με το εγώ μου.
Εχθρός μέσα μου εισχώρησε με
μια μορφή οικεία
Τον εαυτό μου έπεισα πως έτσι
είναι τα θεία,
Σκουλήκι καθώς ήτανε σύρθηκε
στο μυαλό μου
Τότε με απασφάλισα να ζήσω τ’
όνειρό μου.
Το ροζιασμένο το σκοινί
τριγύρω απ’ τον λαιμό μου
Χαιδεύω τώρα αντί γι αυτήν
καβάλα στον καυμό μου
Το έγκλημα -η αγάπη μας – στα
στεγανά ετάφη
Θυσία στον περίγυρο οι δυό
ζωές παν στράφι.
Νίνα Μαγ., 04/03/2013
