Και ύστερα κατέληξες όπως και κάθε άλλος

Σε βάλαν στο κοφίνι σου λες κι ήσουνα μεγάλος

Απ’ τ’ ανοικτό το σκέπασμα τα μάτια σου κοιτούσα

Κρυστάλλινα όπως ήτανε το άπειρο αψηφούσαν.

Το σώμα σου απλώθηκε στην διάσταση του νόμου

Στα ίδια ρούχα εφεξής, σαπίλα άνευ τρόμου,

Ήταν λες και κορόιδευες το μέλλον μας το ανύπαρκτο

Καλοντυμένος σαν γαμπρός στερούμενος επίπεδο.

Δυο μέρες πριν οι μέρες μας φάνταζαν βασιλεία

Πριγκήπισσα σου με έστεψες με όλα τα μεγαλεία

Τα σύννεφα οι θρόνοι μας, οι ουρανοί παλάτια,

Χαρά μοιράζαμε παντού κι ας είχαμε κεσάτια.

Τα ποταπά της ύπαρξης μια σύνθεση που σήπεται

Το πνεύμα κάπου πλάι μου φωτιά που παραδίνεται

Ο όγκος συρρικνώνεται μαζί και οι αναμνήσεις

Στην κάσα σου αν κλεινόμουνα θάχαν οι πόθοι σβήσει..

 Νίνα Μαγ. 24/11/2013

                 

Χρόνος-δολοφόνος

Ψηλά τα χέρια κούκλα μου! μου φώναξε ο χρόνος

Τον κοίταξα κατάματα μιας κι είναι ο δολοφόνος,

Έψαξα μες το βλέμμα του συμπόνοια να ζητήσω

Ψήγματα από τις μέρες μου μακρυά του να κρατήσω.

Εκείνος με αγνόησε σαν βασιλιάς που είναι

Κουκίδα του ορίζοντα του φάνηκα πως είμαι

Ταντάλειο συναίσθημα που μυθικό είχε πόνο

Άγρια παραμέρισε και γκρέμισε με φθόνο.

Σημαντικά κι ασήμαντα σαν στέμμα μου τα φόρεσε

Τις λύπες όλες σκούπισε, χαρές μου μαυροφόρεσε,

Κάθε μου βήμα σκόρπισε στης λήθης τα ουράνια

Σαν κόκκο μες την έρημο σκόρπισα τη μετάνοια.

Την ύλη μου απαξίωσε, με βέλη την ματώνει,

Βαρύ με φόρτωσε σταυρό που η φθορά πληγώνει,

Αγχόνες φθηνού έρωτα σφιχτά πως με τυλίγουν,

Σκουπίδια εκείνος τάκανε κι αιτίες να με πνίγουν.

Νίνα Μαγ., 27/09/2013

Χημεία

Κομμάτια από την σάρκα μου τριγύρω πεταμένα

Με οίκτο τα παρατηρώ γυμνά, καψαλισμένα,

Τμήμα απ’ τον εγκέφαλο στον καναπέ να χάσκει

Ανάποδα ο ένας μηρός σαν έρωτας σε παύση.

Οι σκέψεις φτερουγίζουνε σαν στα γιατί σταυρώνονται

Ανάνηψη απ’ τον ουρανό στα μέλη που εξαρθρώνονται

Ο πόνος είναι ασύλληπτος, που να τον πω δεν έχω,

Στον ανυπόστατο Θεό σαν το κορόιδο τρέχω.

Γέλιο σαρδόνιο φορώ στο στόμα που δεν κλείνει

Χέρι ημισέληνο ερυθρό που όλο το μέσα φθείνει

Διακοπές που έκανα στα πέρατα της γης

Μ’ αφέλεια καλώντας σε έρωτα να φανείς.

Οι άγγελοι στερέψανε,  μόνος έχω απομείνει

Δέρματα να παρατηρώ που σήπονται στην κλίνη

Καιρός για μετανοιώματα δεν φαίνεται να υπάρχει

Εγκλήματα ανθρωπότητας στο μέλλον που δεν θάρθει.

Νίνα Μαγ., 03/09/2013

Οι Δήμιοι

Απέχω απ’ το σχοινί δυο μέτρα, ίσως και κάτι,

Ανοιγοκλείνω βλέφαρα μπας κι είναι οφθαλμαπάτη,

Οι δήμιοι μ’ ακολουθούν και μου μετρούν το βήμα

Σε μιαν αγχόνη μ’ έστησαν και μ΄έκαναν το θύμα.

Γνωστή καθημερνότητα στα ήσυχα κλωτσούσα

Μέσα στην ανθρωπότητα τα ίδια αναμασούσα

Αστό είναι το τζάκι μου κι η φαμελιά μου όλη

Χαρακωμένα όρια και μπόλικη φορμόλη.

Στο κάστρο μου οι στεναγμοί είν’ απαγορευμένοι

Οι θάνατοι είναι λιγοστοί και περιορισμένοι

Τον εαυτό μου αποζητώ μέσα απ’ τον εαυτό μου

Μάχες τρανές δίνω εγώ συχνά με το εγώ μου.

Εχθρός μέσα μου εισχώρησε με μια μορφή οικεία

Τον εαυτό μου έπεισα πως έτσι είναι τα θεία,

Σκουλήκι καθώς ήτανε σύρθηκε στο μυαλό μου

Τότε με απασφάλισα να ζήσω τ’ όνειρό μου.

Το ροζιασμένο το σκοινί τριγύρω απ’ τον λαιμό μου

Χαιδεύω τώρα αντί γι αυτήν καβάλα στον καυμό μου

Το έγκλημα -η αγάπη μας – στα στεγανά ετάφη

Θυσία στον περίγυρο οι δυό ζωές παν στράφι.

Νίνα Μαγ., 04/03/2013

Τσερνόμπιλ

Στα στενά του Τσερνόμπιλ μια σκιά περπατάει

Κουβαλάει τα προικιά της και το βιος της σκορπάει

Μέσα στο παρελθόν της άδειο μέλλον  τρυπώνει

Τις  ζωές των παιδιών της Άδης τις καμαρώνει

Του κόσμου το στερέωμα χάσκει αποδομημένο

Ερημωμένη καταχνιά σε βλέμμα αγριεμένο

Πηγάδια που στερέψανε τα πέρατα κερνάνε

Σκόνη θανάτου τίναξαν και  σωθικά ξερνάνε.

Ψυχές που παλινόστησαν κι ανάσες που κοπήκαν

Όνειρα που εγκλωβίστηκαν με τα μυαλά θαφτήκαν

Υφαίστεια οι στεναγμοί μες την λεκάνη γη

Ζωή υποκατάστατο κανένας δεν θα βρει.

Κι εμείς; Εμείς βράδυ σαν έρχεται το μέσα μας σκεπάζουμε

Μες τα σκληρά κελύφη μας στιγμές καταχωνιάζουμε

Κρυμμένοι στα κονάκια μας από μακρυά θωρούμε 

Απόσταση απ’ τις φυλακές  προσεκτικά κρατούμε.

Ζωές χωρίς εκτίμηση και σεβασμό κανένα

Στη γη που μας ανέθρεψε θυσία τα πεπραγμένα

Ψίχουλα συναισθήματα κι εμπάθεια καμμιά

Αντάμα οδηγούμαστε στης γης το πουθενά.

Πέταχ Τίκβα, 23/02/2013