Στα στενά του Τσερνόμπιλ μια
σκιά περπατάει
Κουβαλάει τα προικιά της και
το βιος της σκορπάει
Μέσα στο παρελθόν της άδειο μέλλον
τρυπώνει
Τις ζωές των παιδιών της Άδης τις καμαρώνει
Του κόσμου το στερέωμα χάσκει
αποδομημένο
Ερημωμένη καταχνιά σε βλέμμα αγριεμένο
Πηγάδια που στερέψανε τα
πέρατα κερνάνε
Σκόνη θανάτου τίναξαν και σωθικά ξερνάνε.
Ψυχές που παλινόστησαν κι
ανάσες που κοπήκαν
Όνειρα που εγκλωβίστηκαν με
τα μυαλά θαφτήκαν
Υφαίστεια οι στεναγμοί μες
την λεκάνη γη
Ζωή υποκατάστατο κανένας δεν
θα βρει.
Κι εμείς; Εμείς βράδυ σαν
έρχεται το μέσα μας σκεπάζουμε
Μες τα σκληρά κελύφη μας
στιγμές καταχωνιάζουμε
Κρυμμένοι στα κονάκια μας από
μακρυά θωρούμε
Απόσταση απ’ τις φυλακές προσεκτικά κρατούμε.
Ζωές χωρίς εκτίμηση και
σεβασμό κανένα
Στη γη που μας ανέθρεψε θυσία
τα πεπραγμένα
Ψίχουλα συναισθήματα κι
εμπάθεια καμμιά
Αντάμα οδηγούμαστε στης γης
το πουθενά.
Πέταχ Τίκβα, 23/02/2013
.jpg)
Το θέμα σου με εξέπληξε θετικά, γιατί μεταφέρεις αλληγορικά τις σκέψεις σου σε ένα τραγικό γεγονός και το κάνεις με ένα τρόπο εξόχως δραματικό…. Θα τολμήσω να πω κινηματογραφικό σαν την παρτίδα με το θάνατο στην «Εβδόμη σφραγίδα» του Μπέργκμαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δυο πρώτες στροφές ο θάνατος, το περιβάλλον, οι ζωές, σαν σε αργή κίνηση του πλάνου
τα λόγια σου, περιγράφουν το τέλος.
Η σκιά, ο καταδικασμένος άνθρωπος… συγκινητική εικόνα.
Η απελπισία στη τρίτη στροφή και το αδιέξοδο…. κλείνουν ερμητικά με συναισθήματα τη διήγηση.
Οι τρεις πρώτες στροφές είναι τα δυνατά σημεία του πονήματος σου… με δυνατό άνοιγμα και κλείσιμο του πλάνου με συναισθηματικούς όρους.
Στις επόμενες δυο στροφές τα πλάνα έχουν εξαφανιστεί απότομα και μένει η αφήγηση
που εστιάζεται στη αποστασιοποίηση ως θεατές αυτών των γεγονότων και στην έλλειψη σεβασμού.
Αυτό που δεν μου άρεσε.. (ίσως αν το διαβάσω μερικές φορές να αλλάξω γνώμη) είναι η απότομη μετάβαση από τις εικόνες των τριών στροφών στην αφήγηση των συμπερασμάτων. Ίσως αν υπήρχε μια ενδιάμεση στροφή.
Αλλά αυτό, το τονίζω, είναι μια προσωπική θέση, όχι τεχνική. Η απότομη μετάβαση είναι αποδεκτή έτσι ή αλλιώς στη ποίηση αλλά και στις άλλες μορφές τέχνης.
Γενικά πιστεύω πως με το πόνημα αυτό πήγες ακόμη ένα βήμα μπροστά. Αναμένω δε στο μέλλον και δουλειές σου με μεγαλύτερο εύρος θεμάτων, περισσότερο αφηγηματικές, χωρίς τις λαβές της ομοιοκαταληξίας.