Χρόνος-δολοφόνος

Ψηλά τα χέρια κούκλα μου! μου φώναξε ο χρόνος

Τον κοίταξα κατάματα μιας κι είναι ο δολοφόνος,

Έψαξα μες το βλέμμα του συμπόνοια να ζητήσω

Ψήγματα από τις μέρες μου μακρυά του να κρατήσω.

Εκείνος με αγνόησε σαν βασιλιάς που είναι

Κουκίδα του ορίζοντα του φάνηκα πως είμαι

Ταντάλειο συναίσθημα που μυθικό είχε πόνο

Άγρια παραμέρισε και γκρέμισε με φθόνο.

Σημαντικά κι ασήμαντα σαν στέμμα μου τα φόρεσε

Τις λύπες όλες σκούπισε, χαρές μου μαυροφόρεσε,

Κάθε μου βήμα σκόρπισε στης λήθης τα ουράνια

Σαν κόκκο μες την έρημο σκόρπισα τη μετάνοια.

Την ύλη μου απαξίωσε, με βέλη την ματώνει,

Βαρύ με φόρτωσε σταυρό που η φθορά πληγώνει,

Αγχόνες φθηνού έρωτα σφιχτά πως με τυλίγουν,

Σκουπίδια εκείνος τάκανε κι αιτίες να με πνίγουν.

Νίνα Μαγ., 27/09/2013