Με σκανταλιά ξεπρόβαλαν στο βάθος οι ακτίνες
Για μια στιγμή αισθάνθηκα του χρόνου τις ελπίδες
Δειλά δειλά ο ορίζοντας μου έκλεισε το μάτι
Μπροστά μου σχηματίστηκες σε μιαν οφθαλμαπάτη.
Την μοναξιά σου χάιδεψα γλυκά στα δυο μου χέρια
Άνοιξα τον πυρήνα της κι ενστάλαξα δυο αστέρια,
Στα χείλη μου την κράτησα για να μην κακοπάθει
Μελένια την εβάπτισα μαζί μου να γιορτάζει.
Στο μακρυά που βρίσκομαι, σ’ απόσταση μεγάλη,
Συνέχεια σε ονειρεύομαι ιππότη καβαλάρη
Στα χέρια σου να με κρατάς, εμένα ν’ αγκαλιάζεις,
Στο βάθος της ψυχούλας μου ελπίδα να χαράζεις.
Δεν είναι που το βλέμμα σου παντού με συνοδεύει,
Δεν είναι που η σκέψη σου τη σκέψη μου χαιδεύει,
Είναι που εγώ στα μάτια σου διάφανη έχω γίνει
Μία μπαλίτσα από υγρό που αγάπη αναδίνει!
Αδέσποτο συναίσθημα ολούθε τριγυρνάει
Μορφή κι αν έψαξε να βρει στον άνεμο σκορπάει,
Τροφή να ψάχνει για να βρει στων σκουπιδιών τα βάθη
Εσένανε ν’ ακολουθεί και όλα σου τα πάθη!
Πέταχ τίκβα 16/01/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου